评析
三奠子 远游
叹五材并用,水德灵长。初泛滥,渐汪洋。转雷经滟滪,溅雪下瞿唐。才出险,吞汉沔,略沅湘。发源湔道,东过维扬。由有本,自无疆。远游还故国,待渡立斜阳。山烟紫,津树绿,客心伤。
彦深家榴花
小院深沉昼掩扉,薰风注意海榴枝。新诗题罢空归去,不见累累著子时。
沁园春 佳人
揩汗残妆,咀梅颦黛,楚腰如束。为蔗浆频饮,全疏绿蚁,绣床慵傍,閒倚青奴。解愠风来,忘忧花发,庭树扶疏如画图。凌波袜,步兰堂欲下,犹自踟蹰。星娥月姊相呼。趁清樾、桃笙特地铺。怅紫箫声远,青鸾梦断,逸居无事,长日何如。玉子圆磨,文楸方界,多算须防一著输。閒情远,渐西山翠重,飞下阳乌。
哀子
髫龀哀哀失所天,衣衾草草殡荒烟。西南流寓三千里,东北攀号二十年。负土起坟常在念,刻铭纳圹未能迁。此生已矣知无奈,唯愿华颠孝道全。
中都二首 其二
繁华消歇湛恩留,忍见珠宫作土丘。海日西沉燕市晚,塞鸿南度蓟门秋。恭光父子三纲绝,安史君臣百代雠。善恶相形褒贬在,世宗更比孝文优。
寓居书怀
疏栽枯棘作篱藩,邻舍相望不设门。去燕来鸿为客惯,佩兰怀玉与谁论。河名无定亦归海,草曰寄生犹有根。但得生涯能地著,何嫌山谷数家村。
浏览全部 291 首
宋江三十六赞 其一十四
汝优婆塞,五戒在身。酒色财气,更要杀人(行者武松)。
家童拾栗因念亡儿作数语以写钟情之悲
去年觅栗嫌汝痴,责汝曾赋渊明诗。今年栗熟不汝见,凄然白骨埋荒陂。西风簌簌黄叶飞,家僮拾栗门前归。汝兄汝妹争来取,汝父伤心泪如雨。
偈颂十九首 其四
槽厂安身不记年,一心希慕岭南能。肩头飏下泼柴担,要汝来传佛祖灯(为行者立参)。
寄寿汝止弟六十
摄提岁纪周天历,汝后吾先忆并生。六十年华空斗杓,三千才艺自经籯。垂阶棣萼风前整,厌槛荆花雨后明。却叹曲塘遗陇在,归欤长恐负同耕。
寒夜吟 其二
天涯沦落久,能免怨离群。赋尽伤心句,何由寄汝闻。
送郑震卿之吴越寻兄
汝兄游不返,汝去远相寻。试问孤身客,飘零何至今。见时应恸哭,语罢定伤心。坐待离群雁,联翩向故林。