评析
家有白鸡蓄之三年矣驯熟可爱谦之读书山中一日相过偶道庵僧所阙遂送谦之以遗之
羽仪洁白如自脩,风雨晦冥那失晓。沙头鸥鸟不驯熟,雪里鹭丝太孤皎。山寒夜半落叶深,闭门垂荑偎重衾。闻鸡而起竟何事,我老看书不入心。久无斗志形如木,世上痴儿能舍肉。白鸡之肉不可食,无劳断尾亦为福。山僧穷独老无妻,想见爱养如婴儿。得地羽毛愈应好,天年全得山中老。
紫微
学得天文夜睡迟,云笼月照恨星稀。而今病眼都无力,犹向檐边认紫微。
句 其三
山寒一杯酒,岁晚两穷人(和郑处易溪边赠别)。
元日
又见增年齿,谋身事事非。时难逢岁饭,日暖换春衣。新莽奸犹在,怀王殡未归。中原久离绝,感节泪频挥。
立秋
星光如月映长空,惊起愁眠夜向中。残暑不妨欺枕簟,隔窗鸣叶是西风。
柔立兄
鸡犬还家自识村,重营生理长儿孙。时平战地逢华屋,岁久他乡是故园。别后尘埃如我老,归来耆旧几人存。雁行畴昔从游者,莫话凋零恐断魂。
浏览全部 44 首
句 其二 其七
一年为客未归去,笑杀城东桃李花(同上书后集卷二○)。
颂古十七首 其一十七
江南江北勿同伦,疑了还疑笑杀人。谁信一盘油煠底,古今塞断是非门(同上书卷四○)。
沪上与香岩远峰话旧感怀李味庄先生 其二
回首龙门谒半春,书生骨相宰官身。岘山魂魄俄千载,沧海文章感一尘。此老不妨居户限,是谁大醉吐车茵。未知腹痛缘何事,我亦孤寒八百人。
出居庸
乱石妨车毂,深沙困马蹄。 天分斗南北,人向日东西。 侧脚柴荆短,平头土舍低。 山花三两树,笑杀武陵溪。
次韵答赵文卿四首 其一
才名一世未通班,天向诗人每坐悭。不作上书来北阙,可无携妓醉东山。
颂古九首 其九
腊月二十五,云门一曲新。一回闻举著,笑杀洛阳人(同上书卷三三)。