评析
九日题峰山
不须歌吹上丛台,千里晴川入座来。世事难凭休挂口,生涯见在且衔杯。无情趁暖花先老,有信迎寒雁已回。遥想故园亲种菊,霜枝露蕊向谁开。
次李平子登台有感韵
落日孤云带远冈,戍楼烟瘴旧边场。疲民卒岁方怀土,远客凭高自忆乡。汉使一朝延四皓,秦诗千古吊三良。行藏此意无人解,聊借青山送酒觞。
句 其一
节物先后南北异,人情冷暖古今同(次冠卿韵)。
次韵秋兴
老畏年光速,愁添旅梦多。西风著梧竹,归思入烟波。夜永凭诗遣,颜衰得酒和。故溪千树柳,谁复晒渔蓑。
东轩琴示儿子沂
古人无复见,但有东轩琴。一鼓高山操,因窥古人心。正声久沈埋,俚耳喧哇淫。正可自怡悦,不须求赏音。
岁晚怀二弟
少易成欢老易伤,壮游垂白未还乡。烟尘无复音书到,魂梦犹疲道路长。爆竹又惊新荐岁,屠苏空忆旧传觞。年年此日遥相忆,鸿雁何时续断行。
浏览全部 45 首