评析
又借韵寄太守叔康
城近江山夕霭澄,楼开栏槛与山平。秋光正似鸿沟判,月影圆如白璧明。诗压东阳台上句,酒睎北海座中倾。荒壖拙令方匏系,引脰西风画隼旌。
落日
郊原爽气入衣巾,佳趣源源立马频。落日山川无限思,秋风江海未閒身。
谢简夫太博惠茶
越岭掇春英,淮城惠不轻。一杯分爽气,千里想高情。啜与幽人共,烹宜庶子清。挥毫答珍贶,还愧玉川名。
呈孙东美
露气侵帘幕,萧然夜已分。括囊停较艺,倚几重论文。邂逅成相际,从容慰所闻。溪船行各去,回首只秋云。
夜宿淤丘
古岸维舟夜向深,胡床踞坐绝嚣音。烟林隐隐成孤垒,水月辉辉滉碎金。勉强官途情易厌,冲蒙狙诈力难任。予心欲道从谁语,祗有清宵一苦吟。
将归
他乡蔽讼改新年,事竟归心顿释然。坐厌帘间窥昼景,行将马上看春天。无穷芳草含朝雾,几许初花倚暮烟。长陌风光应渐好,羁怀朝夕付金鞭。
浏览全部 1176 首
点绛唇
翦翦疏花,托根宛在长松底。蔓柯相倚。便有凌霄志。丹凤忽来,小队迎秋起。留无计。待公归侍。重与分红翠。
篱落间见凌霄偶书
凌霄何自名,缘木与俱生。底事因蓬附,故为亦蔓荣。
赋得凌霄花寄友人
凌霄产朱夏,因依郁青苍。引蔓絓高树,垂阴近中堂。炎风媚朝景,暑雨湿红芳。容华难久恃,采折空自伤。欲寄同心者,道远川无梁。谅非松柏操,伫立徒慨慷。
凌霄花
栽松待成阴,种漆拟作器。人皆笑艰拙,往往后得利。君看植凌霄,百尺蔓柔翠。新花郁煌煌,照日吐妍媚。风霜忽摇落,大木亦彫瘁。视尔托根生,枯茎无残蒂。先荣疾萧瑟,物理固艰恃。凌霄亟芳华,衰歇亦容易。
望木
岁岁逢春花便开,唯思逗引蝶蜂来。不为岑寂寻良伴,只盼昆虫作使媒。冒暑冲寒仍耿耿,分枝结子复回回。一株洒落万千子,能得几多成栋材?
蔓草长(并序)
蔓草长,摇风缘砌凌高堂。萋萋密叶护葱茜,漙漙湛露滋瀼瀼。下有径寸兰,委靡涂秋霜。依凭既失所,不及菰与蒋。托身肯媚附乔木,持芳自洁凝幽香。蔓草长,因缘从尔摩苍苍。一朝乔木夭斤斧,掘根削株贻汝殃。