评析
锦城曲
蜀山攒黛留晴雪,簝笋蕨芽萦九折。江风吹巧剪霞绡,花上千枝杜鹃血。杜鹃飞入岩下丛,夜叫思归山月中。巴水漾情情不尽,文君织得春机红。怨魄未归芳草死,江头学种相思子。树成寄与望乡人,白帝荒城五千里。
题禅僧院
栖禅枝畔数花新,飞作琉璃池上尘。谷鸟自啼猿自叫,不能愁得定中人。
咏怀 其二十六
鸴鸠飞桑榆,海鸟运天池。岂不识宏大,羽翼不相宜。扶摇安可翔,不若栖树枝。下集蓬艾间,上游园圃篱。但尔亦自足,用子为追随。
鹧鸪啼
可怜鹧鸪飞,飞向树南枝。南枝日照暖,北枝霜露滋。露滋不堪栖,使我夜常啼。愿逢云中鹤,衔我向寥廓。愿作城上乌,一年生九雏。何不旧巢住,枝弱不得去。何意道苦辛,客子常畏人。
阮郎归 其二 其一
欲如臭腐化神奇。当观蝉蜕时。脱然飞上绿槐枝。炎炎昼景□。□□□,□如斯。□□□□迷。灵躯一旦脱□□。□□□□归。
题海棠双鸟
双双何事为春忙,花底飞来羽翼香。今夜且留枝上宿,莫烧银烛照红妆。