评析
宿山庵
绝顶一庵孤,悠悠清夜徂。野僧寒出定,山鬼暗相呼。泉落池应满,云深树欲无。何年捐万事,来此共跏趺。
落叶
落叶重重与砌平,流泉澹澹入池清。无人识我无人到,独自吟诗独自行。
农父
农家逢乐岁,欢笑自村村。麰麦黄铺野,桑麻绿映门。簄梁收鰋鲤,圈栅足鸡豚。古庙高枫下,迎神鼓笛喧。
静夜不寐行
静夜不遑寐,秋气殊清清。霜露涂庭芜,陨叶摧枝茎。西风更萧骚,万窍皆同声。蜻蛚亦含悲,啧啧床下鸣。出门一以视,青天缀繁星。三五正纵横,北斗方斜倾。飞鸿朔方来,迢迢困遐征。中路失俦侣,只影何茕茕。感物怀远人,徘徊以屏营。心折不能言,默默徒愤盈。
朽质
朽质任浮沉,都无住著心。未凭三窟兔,得似九皋禽。煮石清泉洁,眠云翠壁深。生来有诗癖,老去亦忘吟。
戒奢
羲农至舜禹,所尚惟朴素。迨及三代衰,君臣皆不度。其源既已开,展转若涂附。秦汉距陈隋,相沿少知悟。伤财而害民,多不能永祚。乃知纵奢淫,天人所同恶。金玉不可衣,锦绣不可茹。所贵在农桑,工巧皆民蠹。
浏览全部 1036 首
秋怀
霜风吹槁梧,索索生秋声。梁燕已无迹,哀鸿复南征。游子当此时,转觉难为情。庭闱隔千里,日夜白发生。
送刘子还江右
晨飙起庭柯,落叶当阶积。流光倏云变,感此送行客。远行归无期,况与亲友隔。潜鱼无纵鳞,倦鸟思敛翼。物理且如此,人事徒役役。徘徊激中肠,衣上霜露白。
席君从于洛城种金橘今秋始结六实以其四献开府太师招三客以赏之留守相公时赋诗以纪奇事光窃不自揆辄依高韵继成五章 其二
圆小香黄珠颗垂,结成洛邑重霜时。相公和气陶群物,不是寒温变土宜。
拟古
乘此日少霁,辞君将远游。所游虽云远,前途契深求。鸟归认旧林,狐死怀故丘。微物尚有知,吾心安所尤。清时不屡得,欲往步难北。回首仰日光,复被浮云隔。鬓发变秋霜,衣带减畴昔。此意难重陈,重陈复何益。
宿山寺
溪山尽日行,方听远钟声。入院逢僧定,登楼见月生。露垂群木润,泉落一岩清。此景关吾事,通宵寐不成。
宿山寺
溪山尽日行,方听远钟声。入院逢僧定,登楼见月生。露垂群木润,泉落一岩清。此景关吾事,通宵寐不成。