评析
雨雪
飒飒林岩响,霏霏雨雪连。冻鳞粘石齿,惊鸟陨风弦。幽独天何问,荒寒道岂迁。入门儿漫笑,呼我傍炉边。
暮归
趁及牛羊欲下时,寒山萧索独归迟。长空云敛留残照,乔木阴疏见直枝。北警频传鸦共噪,南风不竞雁先知。门前一片盘桓地,早晚沧桑自可期。
上已南浦禊集拈韵得上字癸未
南浦云开天气朗,江帆片片扬风上。目穷健鹘出青冥,心共闲鸥没浩荡。有酒相携临曲水,得诗辄与恣欢赏。骋怀花雨一时飞,醉里歌呼忘少长。
苦寒甲午
莫道梅花谢,江城正苦寒。惊鸢时一堕,永夜未能安。虚室犹生白,何时雪意残。呼儿问樽酒,持此强成欢。
暴雨后观峡流
裂石惊雷发,崩天暴雨翻。乍来云却散,初歇峡逾喧。浴鸟冲洪沫,浮槎出水源。物情诚待辨,予意欲无言。
读《山海经》《天问》辛亥
幽墟空似羽渊深,岂有黄熊怕地沉。睡带婴儿梦中笑,醒怀烈士暮年心。弯弓九见落乌羽,弃杖还闻化邓林。谁恨西山衔木石,海流东退日骎骎。
浏览全部 156 首
啄木
啄木江南飞,蠹虫生上林。江南亦有蠹,不闻剥啄声。蠹种日以滋,木病日以深。啄木不啄蠹,孰慰凤凰心。
啄木鸟
啄木鸟,啄树枝,头红如血口如锥,终日啄木长苦饥。木心有虫不肯啄,天生尔禽复何为?吁嗟乎,啄木鸟,佳木蠹尽知不知。
鲍防《云门寺济公上方偈序》 缺名《山啄木偈》
尔禽啄木,恶蠹伤木。愈木无病,巢枝自足。
啄木吟
志非啄木在啄虫,利觜似染虫血红。木外无虫虫在中,外视一啄殊不空。人嗟木皮遭齧毁,岂知虫多木心死。木心无蠹木乃荣,安得去国之蠹如此觜。
啄木诗
南山有鸟,自名啄木。饥则啄木,暮则巢宿。无干于人,唯志所欲。性清者荣,性浊者辱。
山友辞 啄木儿
啄木儿,啄木儿,壁壁剥剥寻幽期。山樊深静眠睡熟,树声忽鸣林叶飞。轻蹙蹙,重督督,山风槭槭声漉漉。呜呼此友兮诚相知,树林要深不要稀。