评析
古风 其六
独树少嘉荫,两树阴扶疏。彼此相托藉,春风摆叶初。茏葱森天宇,绿影含绮疏。雨露岂有私,生理颇自殊。忽然萎其一,孤立等无徒。草木尚如此,交情慎莫渝。
即景
即景为题信口拈,山庄乐事实无厌。苍麋岩际行行见,红叶林间渐渐添。碧宇云稀天廓落,寒潭潦尽水沉潜。讵惟揽结供吟兴,静会端知理趣兼。
射熊
寥萧玉宇拂秋风,掌样霜锋好射熊。却笑汉皇犹赤帝,空输女子是英雄。
题刘宗周黄道周集
搜罗四库事磨研,去取其间公道传。人各抒忠斯可录,言虽触讳忍从捐。宁同仲达吠尧日,不愧观文报宋年。平日犯颜急尽节,如之二者实堪怜。
咏白玉如意
和阗供岁供,制器玉工闲。虽曰来之易,能忘获以艰。新年符吉兆,代语得心闲。永愿洗兵马,休言致白环。
平原
驱车渡平原,因作平原行。平原公子喜宾客,一时豪士列坐盈。美人笑躄者,请头太不情。造门自谢客复至,至今难论伪与诚。所幸毛遂一脱颖,顷刻辨论从约成。当时齐楚魏公子,皆云好士略可评。脱秦得济于狗盗,乱楚不断于朱英。如姬窃符夺晋鄙,危计密定亥与嬴。客不过如此,主亦奚足称。呜呼战国尚谲诈,其真贤者惟应隐迹衡门耕。
浏览全部 295 首
冀北马群空诗
冀北虽多马,知惟伯乐工。祇因良种去,便觉举群空。过视千蹄众,先收八骏雄。谩闻余布野,无复见追风。骐骥方奔逸,驽骀岂混同。傥非承一顾,鸣意孰能通。
题马图和骢马行韵
玄云涨体非花骢,复知西产匪产东。突围破阵奔死命,将军假此夸奇功。横行绝塞何由致,千金始为燕昭至。房星不落冀北群,地用全收天下利。奋迅时时迸衔铁,仰空长嘶紫缰裂。朔风吹鬣尾梢云,曼缨拂地垂猩血。羌奴手控不敢骑,天生神物彼亦知。今无伯乐空自老,末路英雄向谁道。
送钟员外(赋竹)
万物中萧洒,修篁独逸群。贞姿曾冒雪,高节欲凌云。细韵风初发,浓烟日正曛。因题偏惜别,不可暂无君。
宿石门驿闻马嘶
伏轼长嘶动石门,时艰满目几消魂。非干冀北空群久,羁靮年来苦渐繁。
挽仙尉黄公诗
平生怀抱欲凌云,元祐名家盖有君。况是生儿胜武子,何须不第叹刘蕡。伤哉未作河西尉,已矣还空冀北群。从此太湖风月夜,一声渔笛不堪闻。
白乐天琵琶行图
冀马嘶寒风,逐臣念乡国。江浦闻哀弦,长吟望南北。