五月十三日偶成
富贵真同一蚁丘,宠荣多处独多忧。静观草木自生意,晚爱溪山多胜游。竹岂有情那得醉,鸡宁解语亦能愁。纷纷数子成何事,只合求田问舍休。
夜轩纳凉
银床破睡雾笼纱,翠簟湘纹捲浪斜。小院夜深凉似水,一池明月浸荷花。
东野故居
先生高隐地,遗迹尚堪寻。出郭只疑近,入村还觉深。秋光淡平野,暝色带遥吟。几度祠边过,诗成不敢吟。
漫赋
篝灯读易听更残,微雨萧萧独闭关。治世岂无谋可献,书生从古命多寒。数茎须为忧时白,一点心犹报国丹。未肯轩裳便尘土,此身翻恐误儒冠。
梅花
瘦得冰肌骨亦清,诗人于尔独关情。孤高不受尘埃涴,洁白犹嫌缟练轻。天下有花皆北面,岁寒惟雪可同盟。当时只欠灵均识,不与离骚写姓名。
郊行
夏半余寒在,新秧绿未齐。僧归知有寺,水尽觉无溪。疏径风行箨,空庭鸟篆泥。东郊有幽致,小暇一扶藜。
晨征
乱山迎马首,树色辨微茫。犬吠一村月,鸦啼满屋霜。近郊人语早,远市漏声长。隔岸谁家圃,疏梅出短墙。
出郭
泥深留屐齿,出郭少人行。远磬含余韵,疏帘透薄明。浮云时态异,流水世情轻。只读南华了,年来悟养生。
漏长
漏长知夜久,梦薄觉衣轻。曙月侵霜白,寒星度水明。遥空一雁过,邻屋数鸡鸣。著论吾宁敢,徐徐待老成。
读后山诗
百世人参杜陵句,一灯晚得后山传。天寒霜重隼孤击,木落江空花自妍。绝代文章惊此老,半生心力尽他年。后来不作嗟谁继,古意凄凉付断编。
浏览全部 53 首