评析
静乐吟
和气四时均,何时不是春。都将无事乐,变作有形身。静把诗评物,闲将理告人。虽然无鼓吹,此乐世难伦。
感雪吟
旨酒嘉肴与管弦,通宵鼎沸乐丰年。侯门深处还知否,百万流民在露天。
可惜吟
可惜熙熙一片春,不多时节觅无因。眼前园苑知何限,只见莺啼不见人。
牡丹吟
牡丹花品冠群芳,况是其间更有王。四色变而成百色,百般颜色百般香。
感事吟
为善大宜量力分,知机都在近人情。人情尽后疑难入,力分量时事自平。理顺面前皆道路,义乖门外是榛刑。何人肯认此言语,此语分明人不听。
感事吟
古人不见面,止可观其心。其心固无他,而多顾义深。今人不见心,止可观其面。其面顾无他,而多顾利浅。顾义则利人,顾利则害民。利人与害民,而卒反其身。其身幸而免,亦须殃子孙。
浏览全部 1559 首
祭祖乐章三首 初献 其二 亚献
兴衰之效,于古有徵。恒由浑厚,以开文明。文明既开,浑厚渐失。谓偶可常,至于骄佚。溯流知源,先祖是思。凡我后人,敬而听之。
效白香山体
闻有古圣人,端居在深宫。不窥牖而见,不属垣而聪。借问何能然,秉要而执中。使人目为视,人见我不蒙。使我耳为听,人闻我不聋。豪末显泰山,细响应宏钟。谗邪无由进,明极生至公。天下遂太平,八荒乐融融。无为而致治,垂拱何雍容。后王竭耳目,万事必亲躬。精神固有限,事物来无穷。应接既不睱,视听势自慵。十言愿一语,何况偶复重。旁人知其意,有闻匿不通。无视以为明,无听以为聪。厌闻逆耳言,枉受人欺蒙。陈力就列士,无由诉曲衷。委曲唯诺徒,优为仕代农。日日亲万几,见闻尽平庸。其身诚甚劳,于事乃寡功。古今志岂异,效果何不同。皆由取道殊,所向遂西东。寄言图治人,尧舜可为宗。
送德隆山主
霜叶凋残,岩风凛寒。彼之禅老,忽下崇峦。衲有云兮曾卷未卷,琴无弦兮解弹不弹。迢迢既行,宜听斯语。明暗路岐,生死洲渚。而今而后知不知,颓纲委地凭谁举。
置酒行
置酒高堂上,乐声惨不发。手抱三鹍弦,檀槽如秋月。此乐名为谁,言是胡中出。本以写哀思,云何虞宾客。听曲各称好,竟令沈怀郁。繁响赴流光,悠悠逝仓卒。末坐而楚衣,一听三叹息。
二风诗十篇 治风诗五篇 其四 至正
为君之道,何以为明。功不滥赏,罪不滥刑。谠言则听,谄言不听。王至是然,可为明焉。
画一歌
萧何为法,讲若画一。曹参代之,守而勿失。载其清靖,民以宁壹。