评析
一秋
自放颓唐笑不争,勉将闲句慰孤撑。伶俜穷骨同柴瘦,凄冷荒居似水清。千嶂云封伤客绪,一秋木落撼襟情。回看幽谧吟哦处,两蝶缠绵不出声。
木薯
木薯新藤绕短篱,时蔬簇立也离披。委心纵性看山足,无术谋生食菜宜。乐适农耕犹汉子,愁申抱负便书痴。齐桓已死桓温没,扪虱饭牛能见谁。
次百川兄律诗四章 余年 其三 重读桃花源记
武陵有境问无津,陶笔花开理想春。兽类共居终掠夺,人群屯聚必王臣。即凭食色已多事,若勿贪私定怆辛。到底舔唇聊解渴,劫尘至处复生秦。
代柬寄故人三首 其二
兔丝休去附蓬麻,且种东陵二亩瓜。楚厉难知和氏璧,长安不合牡丹花。勿耽骂座灌夫酒,还饮安贫学士茶。君看当年夸父血,无端喷作半天霞。
贫穷
贫穷无奈狷狂何,已把归心托碧萝。乘兴常来餐岫色,纵情屡去揽烟波。欲移岩壑为楼阁,当剪云霞作绮罗。自古圣贤皆寂寞,休教冰抱坠空魔。
寻友
椰木胡椒满眼新,苗乡男女遇堪亲。小溪茅屋黄泥滑,修垄斜坡绿草茵。径转枝歧多致问,村因名字易寻询。青峦如壁撑天起,独是风光已醉人。
浏览全部 1608 首
口占示姊
盎竭囊空且笑歌,更从吾命听如何。不须直有牛羊乐,只以无求富自多。
送王大声
腹藁才名第一流,只今偃蹇困吴州。牛腰但使诗章富,鹤发宁论岁月遒。耻傍朱门随掉尾,独寻青箬钓查头。知君高胜如松竹,不遇犹为潇洒侯。
再和十首 其十
歌舞留宾意自多,华灯数问夜如何。白头病客无才思,惯卧茅檐长薜萝。
齿落
池草梦难成,风蝉断又鸣。衰年惟有睡,浮世自多惊。映日携书近,分泉滴砚清。如何牙齿落,更欲较诗名。
平水八咏 陶唐春色 其五 汾水孤帆
古渡无人鸟迹多,眼前历历旧山河。片帆不是秋风客,谁向中流发棹歌。
陪徐使君登秋浦楼
白发衰颜已倦游,倚楼端为使君留。天连远峤云埋树,波撼孤城水绕楼。有客自伤愁外眼,何人解写雨中秋。世间无此登临胜,休把城南说阆州。