评析
颂古一百二十一首 其一二○
云门举起竹篦,拟议知君乱统。直饶救得眼睛,当下失却鼻孔。
唐道人请赞
这尊慈,无摸索。忽地喜,忽地恶。喜也,和气如春百华开萼,怒也,雷电风云一时俱作。似恁么做处,若非阿脩罗王,即是金仙大觉。唐道人,紧收却。逢人不用展开,卷来送在壁角。
偈颂一百六十首 其四十四
处处真,处处真,尘尘尽是本来人。真实说时声不现,正体堂堂没却身。
悟本禅人求赞
一千七百痴衲子,围绕这个无明叟。细腻浑没一星儿,粗糙却有七八斗。未尝寂寂入禅定,终日波波廊下走。为人巴鼻亦好笑,更不容人谩开口。盲枷瞎棒当慈悲,是与不是劈脊娄(自注:上声)。如斯主法作宗师,枉续牟尼子孙后。本禅千万莫学伊,学伊和尔不唧溜。
僧鹗禅人求赞
这汉一生空倔彊,偏向人前放软顽。涅槃路上栽荆棘,解脱门前紧著关。不别法身三种病,岂识楞严义八还。谩把少林在孔笛,等闲吹过汩罗湾。
偈颂一百六十首 其一十二
买铁得真金,求雨得瑞雪。五峰玉琢成,千树银华结。龙王降吉祥,普贤呈丑拙。三世如来秘密门,今日一时都漏泄。
浏览全部 422 首