山居诗 其二十
自甘疏拙懒经营,大道从来戒满盈。但起贪心迷有限,谁能触目悟无生。云融远景危峰小,风戛寒溪野艇横。禅后不妨敷六义,祇图歌出野人情。
山居诗 其五
心地须教合死灰,藏机泯迹绝梯媒。芳兰祇为因香折,良木多从被直摧。寒逼花枝红未吐,日融水面绿全开。支颐独坐经窗下,一片云閒入户来。
句 其五
言前体道乾坤窄,笔下搜吟海岳枯。
武肃王有旨石桥设斋会进一诗 其六
登云步岭涉烟程,好景随心次第生。圣者已符祥瑞事,地灵全副祷祈情。洞深重叠拖云湿,滩浅潺湲漱水清。愿满事圆归去路,便风相送片帆轻。
山居诗 其四
贪生养命事皆同,独坐閒居意颇慵。入夏驱驰巢树鹊,经春劳役探花蜂。石炉香尽寒灰薄,铁磬声微古锈浓。寂寂虚怀无一念,任从苍藓没行踪。
山居诗 其一
此事从来已绝疑,安然乐道合希夷。依山偶得还源旨,拂石閒题出格诗。水待冻开成细溜,薪从霜后拾枯枝。因兹永断攀缘意,誓与青松作老期。
山居诗 其三十五
任运腾腾无所依,閒游长坐性怡怡。疏林不遣閒人到,密意多应夜月知。骤雨过时苔路滑,拨云行处石桥危。尘沙劫尽清风在,何假虚名上古碑。
蛾眉峰
盘空势险露岩根,深洞声寒落石泉。好是雨余江上见,水云僧出认西天。
山居诗 其一十四
进退应须与智论,浮萍自在为无根。埽门何太抛途辙,解佩犹能弃渥恩。草径旋封迷旧迹,苔阶乱织露新痕。不唯此景供游赏,无限烟萝尽一吞。
山居诗 其二十四
危岭如登百尺楼,千般异景望中收。浮生但向忙时过,万事须从静处休。道直岂教容鬼怪,理平唯祇使魔愁。空门莫说无知己,满目松萝是我俦。
浏览全部 95 首